anty-TPO

Ocena stężenia przeciwciał anty-TPO zalecana jest w przypadku podejrzenia chorób tarczycy o podłożu autoimmunologicznym, do których należą autoimmunologiczne zapalenie tarczycy typu Hashimoto oraz choroba Gravesa-Basedowa.

Autoimmunologiczne choroby tarczycy prowadzą do zaburzeń funkcjonowania gruczołu tarczowego, co z kolei może prowadzić do rozwoju niedoczynności tarczycy (w przebiegu choroby Hashimoto) oraz nadczynności tarczycy (w przebiegu choroby Gravesa-Basedowa).

Badanie stężenia przeciwciał anty-TPO jest przydatne głównie w diagnostyce choroby Hashimoto i należy wykonać je w przypadku zaobserwowania objawów klinicznych niedoczynności gruczołu tarczowego, do których należą:

• chroniczne zmęczenie,
• osłabienie siły mięśniowej,
• wzmożona senność,
• wzrost masy ciała,
• zwiększona wrażliwość na odczuwanie zimna,
• zaparcia,
• obrzęki,
• nadmierne wypadanie włosów,
• zwiększona łamliwość paznokci,
• bradykardia,
• problemy z koncentracją i pamięcią.

Oznaczenie stężenia przeciwciał anty-TPO odbywa się poprzez analizę surowicy krwi pacjenta.

Badanie przeciwciał anty-TPO nie wymaga od pacjenta stawienia się na czczo — należy jednak pamiętać, że często nie jest wykonywane pojedynczo. Warto mieć na uwadze zalecenia związane z przygotowaniami do wykonania innych badań.

Rzadko oznacza się sam poziom przeciwciał. W przypadku badania przeciwciał anty-TPO nie istnieją ustalone normy. Zakłada się, że samo występowanie tych przeciwciał w organizmie w wysokim stężeniu świadczy o chorobach i stanach zapalnych tarczycy. Zazwyczaj w celu pełnej diagnostyki chorób tarczycy wykonuje się również badania wolnych hormonów tarczycy (tyroksyny fT4 i trójjodotyroniny fT3), TSH (tyreotropiny), przeciwciał anty-TG (przeciw tyreoglobulinie) oraz przeciwciał anty-TSHR (przeciw receptorom dla TSH).

Podwyższone miano przeciwciał przeciwko peroksydazie tarczycowej może wskazywać na występowanie autoimmunologicznej choroby tarczycy. Aktywna postać choroby prowadzi do destrukcji komórek pęcherzykowych tarczycy i w konsekwencji przyczynia się do rozwoju niedoczynności lub nadczynności gruczołu.

Hormony tarczycy odpowiedzialne są za stymulację licznych przemian metabolicznych, dlatego ich niedobór w przebiegu choroby Hashimoto, jak i również nadmiar w chorobie Gravesa-Basedowa prowadzi do szeregu nieprawidłowości i konsekwencji zdrowotnych.