Diuver

Właściwość	Wartość
Dostępność	na receptę
Wskazania	obrzęki, nadciśnienie tętnicze
Postać	tabletki
Dawka	5 mg, 10 mg
Substancja czynna	torasemid

Diuver — co to za lek, dla kogo jest przeznaczony?

Zgodnie z klasyfikacją medyczną lek Diuver to środek moczopędny, który wykazuje również działanie obniżające ciśnienie. Za jego działanie odpowiada substancja czynna torasemid. Preparat ma postać tabletek i dostępny jest tylko na receptę po wcześniejszej konsultacji medycznej. Substancja czynna to diuretyk pętlowy, który działa w obszarze pętli nefronu. Po dostaniu się do organizmu hamuje zwrotne wchłaniania jonów sodu i chloru, co powoduje wzrost nasilenia wydalania sodu i chloru z moczem. Do tego wzrasta objętość wydalanej wody. W zależności od wskazania lek Diuver podaje się osobom dorosłym, młodzieży i dzieciom i decyduje o tym lekarz prowadzący. 

Podstawowe wskazania do stosowania leku to leczenie:

• nadciśnienia pierwotnego (Diuver 5 mg);
• obrzęków spowodowanych zastoinową niewydolnością serca;
• obrzęków pochodzenia nerkowego;
• obrzęków pochodzenia wątrobowego;
• obrzęków płuc.

Ile kosztuje lek Diuver? Cena, refundacja

Obecnie lek Diuver dostępny jest w dwóch wariantach opakowania. Przy pełnej odpłatności jego cena to:

• Diuver (5 mg, 30 tabletek) - 21,95 PLN;
• Diuver (10 mg, 30 tabletek) - 27,25 PLN. 

Zgodnie z obowiązującymi przepisami lek Diuver podlega częściowej refundacji. Obejmuje ona pacjentów z niewydolnością mięśnia sercowego. Wówczas średnia cena to:

• Diuver (5 mg, 30 tabletek) - 16,65 PLN;
• Diuver (10 mg, 30 tabletek) - 16,70 PLN. 

Diuver — pełny skład leku

Podstawowy składnik tabletek Diuver to torasemid. Pozostałe składniki tabletek to: skrobia kukurydziana, laktoza jednowodna, krzemionka koloidalna bezwodna, karboksymetyloskrobia sodowa typ A, stearynian magnezu. 

Jak dawkować Diuver?

Stosowanie i dawkowanie leku Diuver ustalane jest indywidualnie przez lekarza prowadzącego. W przypadku wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. Dawkowanie różni się od wskazania medycznego. 

W nadciśnieniu tętniczym stosuje się tylko lek Diuver 5 mg. Należy postępować zgodnie z poniższymi standardami:

• zalecana dawka to 2,5 mg 1 raz na dobę;
• jeżeli istnieje taka potrzeba, to lekarz może zwiększyć dawkę do 5 mg doustnie torasemidu;
• w leczeniu nadciśnienia tętniczego nie należy podawać większej dawki. 

W leczeniu obrzęków:

• zalecana dawka to 5 mg doustnie 1 raz na dobę;
• lekarz może zwiększyć stopniowo do 20 mg 1 raz na dobę;
• w indywidualnych przypadkach maksymalna dawka może wynieść aż 40 mg na dobę. 

Nie wolno stosować większej niż zalecana dawki leku Diuver. Nie wpływa to na poprawę skuteczności leczenia i może powodować działania niepożądane związane z przedawkowaniem substancji czynnej, w tym m.in.: diureza z niebezpieczeństwem utraty płynów i elektrolitów, senność, spadek ciśnienia krwi, stany splątania, zapaść krążenia, zaburzenia żołądkowo-jelitowe. W takiej sytuacji należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem. 

Diuver — w ciąży i okresie karmienia piersią

Przeciwwskazane jest stosowanie leku Diuver u kobiet w ciąży, przypuszczających ciążę lub planujących zajście w ciążę. Może on powodować działania niepożądane ze strony płodu, noworodka lub matki. Nie wolno stosować go również u kobiet w okresie karmienia piersią. Substancja czynna może przenikać do mleka matki. Jeżeli podawanie leku Diuver jest wskazane, to należy przerwać karmienie piersią ze względów bezpieczeństwa. 

Diuver — jakie działania niepożądane może wywołać?

U pacjentów stosujących lek Diuver mogą występować skutki uboczne. Nie dotyczy to każdej osoby. Rodzaj i nasilenie działań niepożądanych zależy od indywidualnych predyspozycji organizmu. Odnotowywane dotychczas objawy niepożądane to m.in.:

• zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej;
• diureza (zwłaszcza na początku leczenia);
• hipokaliemia (zmniejszenie stężenia potasu we krwi);
• zaburzenia czynności wątroby;
• bóle i zawroty głowy;
• stany splątania;
• senność;
• osłabienie;
• spadki ciśnienia;
• kurcze mięśniowe;
• utrata apetytu;
• zwiększenie stężenia kwasu moczowego, lipidów i glukozy w osoczu;
• zaostrzenie objawów zasadowicy metabolicznej;
• zaburzenia żołądkowo-jelitowe (np. ból brzucha, utrata apetytu, wymioty, nudności, zaparcia, biegunka);
• zwiększenie aktywności niektórych enzymów wątrobowych, np. gamma-GT (gamma-glutamylotransferaza);
• nagłe zatrzymanie moczu;
• zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny w osoczu krwi;
• parestezje kończyn;
• zapalenie trzustki;
• powikłania zakrzepowe i zaburzenia krążenia sercowego i mózgowego;
• zaburzenia rytmu serca;
• dławica piersiowa;
• ostry zawał mięśnia sercowego;
• omdlenia;
• reakcje alergiczne (np. wysypka, świąd, nadwrażliwość na światło):
• zmniejszenie liczby czerwonych i białych krwinek, płytek krwi;
• zaburzenia widzenia i słuchu (np. utrata słuchu, szumy uszne);
• suchość błon śluzowych jamy ustnej. 

Wszystkie skutki uboczne wraz z częstotliwością ich występowania wymieniono w ulotce dołączonej do opakowania. Wszelkie objawy niepożądane należy zgłaszać lekarzowi prowadzącemu. 

Diuver — przeciwwskazania, środki ostrożności

Przed rozpoczęciem stosowania leku Diuver należy skonsultować się z lekarzem oraz zapoznać z ulotką dołączoną do opakowania. Podstawowe przeciwwskazania to:

• nadwrażliwość na torasemid, pochodne sulfonylomocznika (leki przeciwcukrzycowe) lub jakikolwiek inny składnik;
• niedociśnienie tętnicze;
• śpiączka wątrobowa i stany przedśpiączkowe;
• zaburzenia czynności nerek z bezmoczem;
• okres ciąży;
• okres karmienia piersią. 

Jeżeli występują jakiekolwiek z tych stanów, to należy niezwłocznie poinformować o tym lekarza. W określonych sytuacjach należy zachować szczególne środki ostrożności. Każdy przypadek powinien być diagnozowany indywidualnie. Szczególnej uwagi wymagają pacjenci, u których występują lub występowały: 

• konieczność prowadzenia długotrwałej terapii torasemidem (wymaga to regularnej kontroli gospodarki wodno-elektrolitowej, stężenia kreatyniny, kwasu moczowego, glukozy i lipidów we krwi, wykonywania morfologii krwi);
• utajona lub jawna cukrzyca;
• skłonność do zwiększonego stężenia kwasu moczowego we krwi i skazy moczanowej;
• zaburzenia w oddawaniu moczu;
• patologiczne zmiany w równowadze kwasowej;
• niewydolność nerek spowodowana czynnikami nefrotoksycznymi;
• wiek poniżej 12. roku życia;
• równoczesne stosowanie: litu, cefalosporyn lub aminoglikozydów. 

Wszelkie wątpliwości w zakresie stosowania leku Diuver należy skonsultować z lekarzem oraz postępować zgodnie z jego zaleceniami. 

Diuver — z jakimi lekami nie łączyć?

Pacjent ma obowiązek poinformowania lekarza o wszystkich lekach stosowanych obecnie lub w niedalekiej przeszłości. Jest to związane z tym, że torasemid może wchodzić z nimi w interakcje i wzajemnie zmieniać swoje działanie. Szczególnej uwagi wymagają takie środki farmakologiczne jak:

• glikozydy nasercowe (stosowane w chorobach serca);
• glikokortykosteroidy (hormony regulujące przemiany białek, tłuszczów i węglowodanów);
• mineralokortykosteroidy (hormony regulujące gospodarkę mineralną i jonową organizmu);
• leki przeciwcukrzycowe;
• inhibitory konwertazy angiotensyny;
• leki obkurczające naczynia (np. adrenalina, noradrenalina);
• niesteroidowe leki przeciwzapalne (np. indometacyna);
• środki przeczyszczające;
• inne leki moczopędne;
• leki kuraropodobne zwiotczające mięśnie;
• antybiotyki aminoglikozydowe;
• cefalosporyny;
• salicylany;
• lit;
• cisplatyna;
• teofilina;
• probenecyd;
• cholstyramina. 

Wszystkie te substancje wraz z potencjalnymi interakcjami wymieniono w ulotce dołączonej do opakowania. O możliwości łączenia wybranych leków z tej listy decyduje lekarz prowadzący i ze względów bezpieczeństwa należy postępować z jego wytycznymi. 

Pytania pacjentów o lek (FAQ)