IgA (immunoglobulina A)

IgA neutralizuje patogeny już na etapie ich wnikania do organizmu. Działa głównie poprzez ograniczanie właściwości adhezyjnych patogenów — zmniejsza ich przyleganie do komórek nabłonkowych oraz wspomaga usuwania antygenów na drodze fagocytozy.

Badanie poziomu Immunoglobuliny A (IgA) wykonuje się głównie, gdy podejrzewa się:

• niedobór odporności;
• celiakię;
• choroby autoimmunologiczne: np. toczeń rumieniowaty układowy czy reumatoidalne zapalenie stawów;
• choroby nerek;
• niektóre przewlekłe choroby wątroby.

Do oznaczenia IgA niezbędna jest próbka krwi żylnej z żyły łokciowej. Zaleca się podejście do badania na czczo (8 do 12 godzin po ostatnim posiłku). Należy również poinformować lekarza o wszystkich przyjmowanych lekach (szczególnie immunosupresyjnych).

Wynik badania poziomu IgA jest dostępny w ciągu kilku dni — w przypadkach, w których zostanie uznany za nieprawidłowy, lekarz, który interpretował wyniki, może zlecić dodatkowe badania w celu określenia przyczyny zaburzeń.

Hiperimmunoglobulinemia A (czyli zbyt wysoki poziom IgA) może być związana z różnymi stanami chorobowymi — ostrymi i przewlekłymi. Wzrost stężenia przeciwciała w surowicy często obserwuje się w przypadku:

• chorób wątroby,
• chorób autoimmunologicznych (np. w celiakii),
• przewlekłych infekcji,
• nowotworów układu limfatycznego (między innymi chłoniaków i szpiczaków).

Obniżony poziom immunoglobuliny A jest najczęstszym pierwotnym niedoborem odporności. Stężenie IgA poniżej wskazanych wartości może prowadzić do częstych infekcji — głównie dróg oddechowych i przewodu pokarmowego. Osoby z niskim IgA mogą być również bardziej narażone na rozwój alergii. Obniżony poziom IgA może występować także w wyniku:

• niedoborów wtórnych (na skutek przyjmowania niektórych leków, np. kortykosteroidów),
• zaburzeń autoimmunologicznych (np. RZS – Reumatoidalne Zapalenie Stawów),
• niewydolności nerek.