Giardia lamblia IgM i IgG w surowicy

Zakażenie następuje poprzez spożycie cyst obecnych w skażonej wodzie, żywności lub na powierzchniach dotykanych brudnymi rękami. 

Źródła zakażenia obejmują:

Test serologiczny na obecność przeciwciał IgA przeciwko Giardia lamblia wykonuje się przede wszystkim u osób z podejrzeniem aktywnej infekcji pasożytniczej. Specjalista, kierując pacjenta na badanie, przede wszystkim zwraca uwagę na objawy, które mogą sugerować zakażenie i wymagają diagnostyki. Badanie bywa również zlecane pacjentom z nawracającymi problemami trawiennymi o nieustalonej przyczynie. 

Profilaktyczne wykonywanie testu nie ma większego sensu u osób bez dolegliwości. Wynik dodatni oznacza konieczność dalszej diagnostyki, a w razie potwierdzenia zakażenia – wdrożenia leczenia farmakologicznego.

Badanie wykorzystuje technikę immunoenzymatyczną (ELISA) do wykrycia swoistych przeciwciał IgA we krwi pacjenta. Jest przydatne w diagnostyce aktywnego zakażenia pasożytem.

• Pobranie krwi powinno odbyć się rano, najlepiej na czczo.
• Pacjent powinien poinformować lekarza o stosowanych lekach. Lekarz ocenia, czy przyjmowane substancje mogą wpływać na wyniki badania i w razie potrzeby zleca odpowiednie działania. 
• W niektórych przypadkach dodatkowo analizuje się próbki stolca w celu potwierdzenia obecności cyst lub trofozoitów.

Za pozytywny wynik badania uznaje się stan, w który w pobranej próbce wykryto przeciwciała IgA swoiste dla Giardia lamblia. Wskazuje to na aktywne zakażenie lub niedawną infekcję pasożytem. W takim przypadku konieczne jest rozpoczęcie leczenia farmakologicznego. 

Leczenie giardiozy opiera się na stosowaniu leków przeciwpasożytniczych, takich jak:

• metronidazol,
• tinidazol,
• nitazoksanid.

Terapia prowadzi do ustąpienia objawów i eliminacji pasożyta z organizmu. Aby ocenić skuteczność leczenia, czasem wykonuje się powtórne badanie serologiczne lub analizę stolca. Brak wykrywalnych przeciwciał (wynik negatywny) może świadczyć o braku zakażenia lub infekcji na bardzo wczesnym etapie.