Fibrynogen

Pacjent zostanie skierowany na badanie poziomu fibrynogenu przede wszystkim w momencie, kiedy występują u niego zaburzenia krzepnięcia krwi, pojawia się podejrzenie DIC (rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego) lub w przypadku diagnostyki chorób wątroby.

Badanie wykonuje się także do oceny ryzyka zakrzepicy, w chorobach sercowo-naczyniowych oraz do oceny skuteczności leczenia przeciwzakrzepowego. Pomiar fibrynogenu często zleca się przed operacjami, by upewnić się, że u pacjenta nie występuje zwiększone ryzyko krwawień.

Badanie fibrynogenu nie wymaga szczególnego przygotowania, ale warto przestrzegać podstawowych zasad. Należy unikać sytuacji stresowych i nadmiernego wysiłku. Pacjent nie musi przychodzić na badanie na czczo.

Podwyższony poziom fibrynogenu nie jest specyficznym wskaźnikiem jednej choroby, ale sygnałem, że w organizmie zachodzą procesy, które mogą prowadzić do zwiększonego ryzyka powikłań zakrzepowo-zatorowych.
Podwyższony poziom fibrynogenu może sugerować stany zapalne, nowotwory, ciążę lub choroby sercowo-naczyniowe. Występuje także w przypadku przyjmowania niektórych leków. Poziom fibrynogenu może również wzrastać po urazach, operacjach czy zabiegach chirurgicznych jako odpowiedź na potrzebę zwiększenia zdolności krzepnięcia krwi.

Z podwyższonym poziomem fibrynogenu może być powiązany zespół metaboliczny, który obejmuje otyłość, insulinooporność, nadciśnienie tętnicze i dyslipidemię.

Wynik pomiaru fibrynogenu poniżej oczekiwanego poziomu również powinien być traktowany jako element zaburzeń stanu zdrowia, a nie sama diagnoza. W takich przypadkach należy poszerzyć diagnostykę o dodatkowe badania, które zleci lekarz.