Bilirubina całkowita

Głównym powodem oznaczania stężenia bilirubiny całkowitej we krwi jest diagnostyka przyczyn żółtaczki, chorób dotyczących przewodów żółciowych oraz schorzeń wątroby.

Żółtaczka nie jest uznawana za chorobę, lecz za objaw, której towarzyszy zmiana zabarwienia skóry oraz błon śluzowych na kolor żółty. Pierwszą widoczną zmianą w przebiegu żółtaczki jest zmiana koloru twardówki.

Wskazaniem do badania stężenia bilirubiny całkowitej może być również anemia hemolityczna, w której nadmierny rozkład krwinek czerwonych przyczynia się do zwiększenia stężenia tego barwnika we krwi.

Przy diagnostyce chorób wątroby istotnymi objawami, które mogą sugerować konieczność wykonania badania oceniającego zawartość bilirubiny całkowitej, są:

• bóle w prawym podżebrzu,
• zmiana koloru moczu,
• nieprawidłowa krzepliwość,
• obrzęki,
• wodobrzusze
• charakterystyczne patologiczne zmiany w układzie nerwowym.

Przygotowanie do badania nie jest problematyczne. Ocenę poziomu bilirubiny całkowitej należy wykonać na czczo w godzinach porannych.

Od pacjenta pobiera się próbkę krwi obwodowej z żyły łokciowej, a następnie pobrany materiał poddaje się analizie laboratoryjnej. Przy okazji diagnozowania chorób wątroby i dróg żółciowych warto wykonać dodatkowe badania: próby wątrobowe — ALT (aminotransferazę alaninową), ASPAT (aminotransferazę asaparaginową) oraz GGTP (gamma-glutamylotranspeptydazę), które dostarczają informacji na temat stanu czynności wątroby.

Do przyczyn nadmiernej ilości bilirubiny całkowitej we krwi zalicza się:

• wzmożoną hemolizę erytrocytów,
• marskość wątroby,
• nowotwory wątroby lub przewodów żółciowych,
• zapalenie przewodów żółciowych,
• kamica przewodów żółciowych.

Znaczenie diagnostyczne schorzeń wątroby lub dróg żółciowych ma wzrost jednej z dwóch frakcji bilirubiny. Podwyższone poziomy barwnika sprzężonego lub w postaci wolnej dostarczają informacji na temat podłoża schorzeń wątroby i przewodów żółciowych.

Podwyższone wartości bilirubiny całkowitej obserwuje się również w przebiegu zespołu Gilberta, który objawia się zaburzeniami wydalania bilirubiny z organizmu. Zwykle zakres normy dla bilirubiny całkowitej wynosi od 0,2 do 1,2 mg/dl (3,4 do 20,5 μmol/l). Pamiętaj jednak, że normy te mogą nieco się różnić w zależności od laboratorium, które przeprowadza badanie, dlatego zawsze zaleca się porównanie wyników z odpowiednimi normami referencyjnymi danego laboratorium, które przeprowadza badanie.