Oroes

Dostępność:	na receptę
Wskazania:	depresja, zaburzenia lękowe
Postać: Wystawiamy recepty nierefundowane – 100 % płatne. Maksymalnie 4 leki na jednej recepcie. Oroes Dodaj do recepty	tabletki powlekane
Dawka:	10 mg
Substancja czynna:	escytalopram

Oroes — co to za lek, jak działa, w jakim celu się go stosuje?

Zgodnie z klasyfikacją medyczną Oroes to inhibitor wychwytu zwrotnego serotoniny. Lek Oroes zawiera escytalopram. Ze względu na skład, działanie i przeznaczenie preparat ten dostępny jest tylko na receptę po wcześniejszej konsultacji medycznej. Lek ma postać tabletek powlekanych. W każdej z nich znajduje się 10 mg substancji czynnej. Ta po dostaniu się do organizmu odpowiada za hamowanie wychwytu zwrotnego serotoniny, dzięki czemu wydłuża się czas jej oddziaływania w organizmie. Zwiększa się również częstotliwość wysyłania impulsów nerwowych. Prowadzi to do uspokojenia pacjenta oraz do redukcji objawów związanych z zaburzeniami psychicznymi. Lek Oroes przeznaczony jest do stosowania u osób dorosłych. W określonych przypadkach przyjmowanie leku Oroes może być wskazane w młodszej grupie pacjentów. 

Podstawowe wskazania do stosowania leku przeciwdepresyjnego Oroes to leczenie:

• depresji (duże epizody depresji);
• uogólnione zaburzenia lękowe;
• zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne;
• zaburzenia lękowe z agorafobią lub bez niej;
• fobia społeczna. 

O zasadności stosowania leku Oroes decyduje lekarz prowadzący. Należy postępować zgodnie z jego zaleceniami. 

Oroes — cena, refundacja

Obecnie w Polsce dostępne jest jedno opakowanie leku Oroes, które zawiera 30 tabletek. Zgodnie z obowiązującymi przepisami preparat ten nie podlega refundacji na żadnym poziomie niezależnie od wskazania medycznego i wieku pacjenta. Wpływ na cenę leku ma m.in. marża narzucona przez aptekę. Średnio jest to:

• Oroes (10 mg, 30 tabletek powlekanych) - 27,00 PLN. 

Oroes — zamienniki lub podobne leki

W aptece dostępne są leki zawierające taką samą substancję czynną w tej samej postaci. Należą do nich m.in.: Elicea, Depralin, Aciprex, Escipram, Escitalopram Aurovitas, Escitalopram Actavis, Escitil, Escitalopram Genoptim, Escitalopram Bluefish, Mozarin, Lexapro, Nexpram, Pramatis, Pralex, Symescital, Betesda, Benel, Deprilept, Escitalopram Lek-Am, Escitalopram Cipla, Escitasan, Escitalopram Pharmaswiss, Lenuxin, Escitalopram Zdrovit, Servenon. Wszystkie one dostępne są tylko na receptę. 

Oroes — pełny skład leku

Podstawowym składnikiem tabletek Oroes jest escytalopram. Pozostałe składniki to: kroskarmeloza sodowa, celuloza mikrokrystaliczna, krzemionka koloidalna bezwodna, stearynian magnezu, dwutlenek tytanu E171, hypromeloza 6cP, makrogol 400. 

Oroes — dawkowanie, stosowanie leku

Dawkowanie leku uzgadniane jest przez lekarza. Dostosowuje on to do indywidualnych predyspozycji organizmu oraz do wskazania medycznego do stosowania preparatu Oroes. Tabletki połyka się w całości, popijając wodą. Można stosować je z posiłkiem lub niezależnie od niego. Poniżej przedstawiono standardowe zalecane dawkowanie dla danego wskazania u osób dorosłych. 

Depresja:

• zazwyczaj stosowana dawka wynosi 10 mg raz na dobę;
• lekarz może zwiększyć dawkę do dawki maksymalnej 20 mg na dobę. 

Społeczne zaburzenia lękowe (fobia społeczna):

• zazwyczaj stosowana dawka wynosi 10 mg raz na dobę;
• lekarz może zmniejszyć dawkę to 5 mg na dobę lub zwiększyć do dawki maksymalnej 20 mg na dobę w zależności od reakcji pacjenta. 

Zaburzenie lękowe z napadami lęku:

• zazwyczaj stosowana dawka początkowa wynosi 5 mg raz na dobę w pierwszym tygodniu leczenia;
• lekarz może zwiększać stopniowo dawkę do 10 mg na dobę lub do dawki maksymalnej 20 mg na dobę. 

Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne:

• zazwyczaj stosowana dawka wynosi 10 mg raz na dobę;
• lekarz może zwiększyć dawkę do dawki maksymalnej 20 mg na dobę. 

Uogólnione zaburzenia lękowe:

• zazwyczaj stosowana dawka wynosi 10 mg raz na dobę;
• lekarz może zwiększyć dawkę do dawki maksymalnej 20 mg na dobę. 

U pacjentów w podeszłym wieku zazwyczaj rozpoczyna się leczenie od dawki 5 mg na dobę i z czasem można ją zwiększyć do 10 mg raz na dobę. Specjalnego dawkowania wymagają też pacjenci z grup ryzyka, w tym z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. U nich nie powinno się przekraczać dawki 5 mg na dobę przez pierwsze 14 dni leczenia. Później można ją zwiększyć do 10 mg. 

Długość trwania leczenia ustala lekarz prowadzący. Nie wolno stosować większej niż zalecana dawki leku Oroes. Nie wpływa to na poprawę skuteczności leczenia i może powodować działania niepożądane. Wśród nich m.in.: zawroty głowy, uczucie senności, zaburzenia rytmu serca, wymioty, nudności, śpiączka, drgawki, pobudzenie, drżenia, zmniejszone ciśnienie krwi, zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej. W takiej sytuacji należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem. 

Oroes — stosowanie leku w ciąży i okresie karmienia

Nie powinno się stosować leku Oroes u kobiet w okresie ciąży lub podejrzewających ciążę. Lekarz może to zalecić, jednak korzyści z tym związane muszą znacznie przewyższać ewentualne ryzyko. Jeżeli jest to wskazane, to nie wolno nagle odstawiać leku Oroes w ciąży. Największe ryzyko występuje w ostatnim trymestrze. U noworodka mogą pojawiać się poważne objawy, w tym m.in.: sina skóra, trudności w oddychaniu, wahania temperatury ciała, małe stężenie cukru we krwi, drgawki, trudności w ssaniu, wymioty, wzmożona pobudliwość odruchowa, sztywność lub wiotkość mięśni, drżączka, drżenie, drażliwość, senność, ciągły płacz, letarg, trudności w zasypianiu, przetrwałe nadciśnienie płucne noworodka. U kobiety może wystąpić poważny krwotok z pochwy tuż po porodzie. 

Substancja czynna leku Oroes przenika do mleka matki. W związku z tym leku nie powinno podawać się u kobiet w okresie karmienia piersią. Jeżeli jest to wskazane, to zaleca się przerwać karmienie piersią ze względów bezpieczeństwa. Może to powodować działania niepożądane ze strony dziecka. 

Oroes — skutki uboczne

U pacjentów stosujących lek Oroes mogą występować działania niepożądane. Nie dotyczy to każdej osoby. Rodzaj i nasilenie skutków ubocznych zależą od indywidualnych predyspozycji organizmu. Należy natychmiast skontaktować się z lekarzem lub zgłosić się do szpitala, jeżeli wystąpią następujące objawy:

• alergiczna reakcja anafilaktyczna (objawy: obrzęk skóry, języka, krtani, twarzy, trudności w połykaniu, trudności w oddychaniu);
• wysoka gorączka, splątany (dezorientacja), gwałtowne kurcze mięśni (objawy zespołu serotoninowego);
• nietypowe krwawienia, w tym krwawienia z przewodu pokarmowego;
• napady drgawkowe;
• trudności w oddawaniu moczy;
• myśli związane z samookaleczeniem się lub samobójstwem;
• szybkie, nieregularne bicie serca, omdlenia (potencjalne objawy zaburzeń rytmu serca torsade de pointes);
• żółte zabarwienie skóry i białkówek oczu (objawy zaburzenia czynności wątroby lub zapalenia wątroby);
• ciężki krwotok z pochwy (krwotok poporodowy);
• obrzęk naczynioruchowy (nagły obrzęk skóry lub błon śluzowych).

Ponadto w trakcie leczenia odnotowywano takie działania niepożądane jak m.in.:

• ból głowy;
• nudności;
• zwiększenie masy ciała;
• uczucie zmęczenia, gorączka;
• ból mięśni i stawów;
• zwiększona potliwość;
• zmniejszenie lub zwiększenie łaknienia;
• zapalenie zatok (niedrożność nosa lub katar);
• zaburzenia seksualne (zaburzenia wzwodu, opóźnienie wtrysku, osłabienie popędu płciowego, trudności w osiąganiu orgazmu u kobiet);
• biegunka, wymioty, zaparcia, suchość w jamie ustnej;
• trudności w zasypianiu, nietypowe sny, niepokój ruchowy, lęk, zawroty głowy, uczucie kłucia w obrębie skóry, drżenie, ziewanie, senność, zaburzenia odczuwania temperatury);
• krwawienie z nosa;
• zmniejszenie masy ciała;
• obrzęki kończyn górnych lub dolnych;
• szybkie bicie serca;
• zaburzenia snu, omdlenie, zaburzenia smaku;
• łysienie;
• obfite krwawienia miesiączkowe, nieregularne miesiączki;
• zaburzenia widzenia, rozszerzenie źrenic;
• szumy uszne;
• pobudzenie, nerwowość, zgrzytanie zębami, stan splątania, napad lęku;
• wysypka, pokrzywka, świąd;
• wolne bicie serca;
• agresja, omamy, depersonalizacja;
• zaburzenia ruchowe (mimowolne ruchy mięśni);
• zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych we krwi;
• niedociśnienie ortostatyczne;
• zmniejszenie stężenia sodu we krwi;
• bolesny wzwód (priapizm);
• mania (euforyczny nastrój);
• arytmie;
• zwiększenie ilości wydalanego moczu;
• nagły obrzęk skóry lub błon śluzowych (obrzęk naczynioruchowy);
• zaburzenia odżywiania, anoreksja;
• niepokój ruchowy (akatyzcja);
• małopłytkowość;
• mlekotok u kobiet niekarmiących piersią;
• zaburzenia rytmu serca.

Wszystkie skutki uboczne wraz z częstotliwością ich występowania wymieniono w ulotce dołączonej do opakowania. Wszelkie objawy niepożądane należy zgłaszać lekarzowi prowadzącemu. 

Oroes — przeciwwskazania, środki ostrożności

Przed zastosowaniem leku Oroes należy skonsultować się z lekarzem prowadzącym oraz zapoznać z ulotką dołączoną do opakowania. Podstawowe przeciwwskazania do przyjmowania tego preparatu to:

• uczulenie na escytalopram lub jakikolwiek inny składnik leku;
• wrodzony nieprawidłowy rytm serca;
• przebyty epizod nieprawidłowego rytmu serca, widoczny w EKG;
• jednoczesne przyjmowanie leków stosowanych w leczeniu zaburzeń rytmu serca, leków mogących wpływać na rytm serca, inhibitorów monoaminooksydazy (np. selegilina, moklobemid, linezolid). 

Ponadto w określonych sytuacjach należy zachować szczególne środki ostrożności. Każdy przypadek powinien być indywidualnie zdiagnozowany przez lekarza prowadzącego. Szczególnej uwagi wymagają pacjenci, u których występowały lub występują:

• zaburzenia czynności wątroby;
• padaczka lub napady padaczkowe;
• zaburzenia czynności nerek;
• cukrzyca;
• zaburzenia krzepnięcia krwi, skłonność do krwawień i tworzenia się siniaków;
• choroba niedokrwienna serca;
• wolne tętno spoczynkowe;
• przebyty niedawno zawał serca;
• problemy z sercem;
• zaburzenia psychiczne (np.: omamy, urojenia, nietypowe wahania nastroju, ciężkie zaburzenia myślenia, nietypowe zachowania);
• problemy z oczami, w tym niektóre rodzaje jaskry (zwiększone ciśnienie w oku);
• szybkie, nieregularne bicie serca, zapaść, zasłabnięcia, zawroty głowy podczas wstawania;
• mania lub hipomania;
• leczenie elektrowstrząsami (obecnie);
• przyjmowanie leków wpływających na krzepliwość krwi (np.: niesteroidowe leki przeciwzapalne, kwas acetylosalicylowy, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, atypowe leki przeciwpsychotyczne, fenotiazyna, doustne antykoagulanty, dipirydamol, tyklopidyna);
• niedobór soli w organizmie;
• myśli samobójcze, pogłębienie się depresji lub zaburzenia lękowego.

W trakcie leczenia mogą występować zaburzenia seksualne, niepokój ruchowy, trudności w siedzeniu lub staniu bezruchu czy też zespól serotoninowy. Standardowo poprawa samopoczucia pacjenta widoczna jest dopiero po kilku tygodniach przyjmowania leku Oroes, a w przypadku zaburzeń lękowych z napadami lęku następuje to po 2-4 tygodniach. Wszystkie niepokojące symptomy występujące podczas leczenia należy skonsultować z lekarzem prowadzący. 

Oroes — interakcje z innymi lekami

Obowiązkiem pacjenta jest poinformowanie lekarza o wszystkich lekach stosowanych obecnie lub w niedalekiej przeszłości. Jest to związane z tym, że escytalopram może wchodzić z nimi w interakcje i wzajemnie zmieniać swoje działanie. Przeciwwskazane jest jednoczesne przyjmowanie:

• leków z grupy inhibitorów monoaminooksydazy, w tym selegliny (stosowana w leczeniu Parkinsona), linezolidu (antybiotyk) i moklobemidu (stosowany w leczeniu depresji);
• leki wpływające na rytm serca;
• leki stosowane w leczeniu zaburzeń rytmu serca, w tym m.in.: trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, leki przeciwarytmiczne klasy IA i III, leki przeciwmalaryczne (np. halofantryna), niektóre leki przeciwhistaminowe (np. mizolastyna, astemizol), niektóre leki przeciwbakteryjne (np. moksyfloksacyna, sparfloksacyna, erytromycyna, pentamidyna), leki przeciwpsychotyczne (np. pimozyd, pochodne fenotiazyny, haloperydol).

Ponadto uwagi wymagają takie środki farmakologiczne jak:

• nieselektywne inhibitory monoaminooksydazy (m.in.: iproniazyd, fenelzyna, izokarboksazyd, izoniazyd, tranylcypromina, nialamid);
• preparaty zawierające ziele dziurawca zwyczajnego;
• neuroleptyki (stosowane w leczeniu schizofrenii i psychoz), w tym: trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, pochodne fenotiazyny, butyrofenonu, tioksantenu;
• sumatryptan i inne tryptany (stosowane w leczeniu migreny);
• leki wpływające na krzepnięcie krwi, w tym doustne leki przeciwzakrzepowe (np. dipirydanol, warfaryyna, fenprokumon), leki stosowane w zmniejszaniu ryzyka zakrzepicy (np. tyklopidyna);
• leki obniżające poziom potasu lub magnezu we krwi;
• tiorydazyna, rysperydon, haloperydol (leki przeciwpsychotyczne);
• nortryptylina, lomipramina, dezypramina (leki przeciwdepresyjne);
• metoprolol, propafenon, flekainid (stosowane w chorobach układu krążenia);
• buprenorfina (stosowana w leczeniu silnego bólu i uzależnienia od opioidów);
• tramadol (stosowany w leczeniu silnego bólu);
• dezypramina, imipramina (stosowane w leczeniu depresji);
• lit (stosowany w leczeniu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego);
• tryptofan (suplement diety);
• lanzoprazol, ezomeprazol, omeprazol, cymetydyna (stosowane w leczeniu wrzodów żołądka);
• fluwoksamina (lek przeciwdepresyjny);
• flukonazol (stosowany w leczeniu zakażeń bakteryjnych);
• tyklopidyna (stosowana w celu zmniejszenia ryzyka udaru);
• meflochina (stosowana w leczeniu malarii);
• tramadol (stosowany w silnym bólu);
• bupropion (stosowany w leczeniu depresji).

Wszystkie te substancje wymieniono w ulotce dołączonej do opakowania. O możliwości jednoczesnego stosowania wybranych leków z tej listy decyduje lekarz prowadzący. Należy stosować się do jego zaleceń. 

Pytania pacjentów o lek (FAQ)