Finlepsin

Właściwość	Wartość
Dostępność	na receptę
Wskazania	padaczka, nerwobóle, ból neuropatyczny, profilaktyka drgawek
Postać	tabletki
Dawka	200 mg
Substancja czynna	karbamazepina

Finlepsin — co to za lek, jak działa, w jakim celu się go stosuje?

Zgodnie z klasyfikacją medyczną lek Finlepsin to preparat przeciwdrgawkowy wykazujący również działanie neurotropowe i psychotropowe. Ma postać tabletek i zawiera substancję czynną karbamazepinę będącą pochodną dibenzoazepiny. Ze względu na skład, działanie i przeznaczenie lek Finlepsin dostępny jest tylko na receptę po wcześniejszej konsultacji medycznej.

Karbamazepina po dostaniu się do organizmu blokuje kanały sodowe w neuronach oraz je stabilizuje. Ponadto wpływa na wybrane neuroprzekaźniki i wykazuje działanie przeciwbólowe. W ten sposób redukuje dolegliwości bólowe, stabilizuje nastrój oraz zmniejsza ryzyko występowania napadów drgawkowych.

W określonych wskazaniach lek Finlepsin przeznaczony jest dla osób dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku od 3 lat. Podstawowe wskazania medyczne do stosowania leku Finlepsin to:

• leczenie padaczki, w tym napadów częściowo prostych i złożonych, napadów uogólnionych toniczno-klonicznych występujących w czasie snu oraz napadów o postaciach mieszanych;
• leczenie idiopatycznego nerwobólu nerwu językowo-gardłowego;
• leczenie idiopatycznego nerwobólu nerwu trójdzielnego;
• leczenie nerwobólu nerwu trójdzielnego w przebiegu stwardnienia rozsianego;
• leczenie bólu w przebiegu neuropatii cukrzycowej;
• zapobieganie napadom drgawkowym w alkoholowym zespole abstynencyjnym w warunkach szpitalnych.

Ile kosztuje Finlepsin?

Obecnie lek Finlepsin dostępny jest w jednym wariancie opakowania, które zawiera 200 tabletek, a każda z nich 50 mg karbamazepiny. Przy pełnej odpłatności uśredniona cena preparatu w aptece to:

• Finlepsin 200 (200 mg, 50 tabletek) - 14,80 PLN.

Czy lek Finlepsin jest refundowany?

Zgodnie z obowiązującymi przepisami lek Finlepsin podlega całościowej lub częściowej refundacji w określonych sytuacjach. Za darmo otrzymują go pacjenci poniżej 18. oraz powyżej 65. roku życia, a także kobiety w ciąży we wszystkich wskazaniach wymienionych w decyzji.

Ponadto obowiązują dwa poziomy częściowej refundacji leku Finlepsin. Pozostali pacjenci we wszystkich wskazaniach wymienionych w decyzji oraz dodatkowo w: stanach po epizodzie padaczkowym indukowanym przerzutami w obrębie ośrodkowego układu nerwowego, bólu u chorych z rozpoznaniem nowotworu, neuralgii w przypadkach innych niż określone w ChPL oraz bólu neuropatycznego w przypadkach innych niż określone w ChPL mogą kupić lek w aptece za:

• Finlepsin 200 (200 mg, 50 tabletek) - 5,95 PLN.

Drugi poziom refundacji obejmuje pozostałych pacjentów z chorobami psychicznymi lub upośledzeniem umysłowym. Wówczas uśredniona cena preparatu wynosi:

• Finlepsin 200 (200 mg, 50 tabletek) - 3,05 PLN.

Finlepsin — czy istnieją zamienniki?

Na rynku dostępne są dwa leki zawierająca taką samą substancję czynną w tej samej postaci co Finlepsin. To Amizepin i Amizepin PPH. Oba dostępne są tylko na receptę i o możliwości ich stosowania decyduje lekarz prowadzący.

Finlepsin — jak dawkować?

Stosowanie i dawkowanie leku Finlepsin ustalane jest indywidualnie. W razie wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. Tabletki połyka się w całości lub podzielnie i przyjmuje je z dostateczną ilością płynów. Można to robić w trakcie posiłku lub po posiłku. Zazwyczaj leczenie karbamacepiną rozpoczyna się od małych dawek, a następnie stopniowo zwiększa je aż do uzyskania optymalnej dawki podtrzymującej. Maksymalna dawka dobowa (w wyjątkowych przypadkach) nie powinna być wyższa niż 1600 mg. Zazwyczaj dawka dobowa podawana jest w 1 lub 2 dawkach podzielonych i wynosi od 400 mg do 1200 mg na dobę. Poniżej wskazano na standardowe dawkowanie w zależności od wieku pacjenta i wskazania medycznego. 

Napady padaczkowe:

• osoby dorosłe: dawka początkowa - od 100 mg do 200 mg raz lub dwa razy na dobę, dawka podtrzymująca - 200-400 mg trzy razy na dobę;
• dzieci w wieku 11-15 lat: dawka początkowa - 100 mg dwa lub trzy razy na dobę, dawka podtrzymująca - 200-400 mg trzy razy na dobę lub 300 mg trzy do pięciu razy na dobę;
• dzieci w wieku 6-10 lat: dawka początkowa - 100 mg dwa razy na dobę, dawka podtrzymująca - 200 mg trzy razy na dobę;
• dzieci w wieku 3-5 lat: dawka początkowa - 100-200 mg raz lub dwa razy na dobę, dawka podtrzymująca - 200 mg raz lub dwa razy na dobę.

Padaczka u osób dorosłych:

• dawka początkowa to od 100 mg do 400 mg na dobę;
• dawkę należy powoli zwiększać do dawki podtrzymującej od 600 do 1200 mg na dobę. 

Padaczka u dzieci:

• dawka podtrzymująca wynosi zazwyczaj 10-20 mg/kg masy ciała na dobę.

Ból w neuropatii cukrzycowej:

• dawka dobowa to 600 mg na dobę;
• w wyjątkowych przypadkach może być zwiększona do 1200 mg na dobę.

Nerwoból nerwu trójdzielnego/nerwoból nerwu językowo-gardłowego:

• dawka dobowa wynosi zwykle od 200 do 400 mg na dobę;
• dawkę zwiększa się do ustąpienia bólu do 400 lub 800 mg na dobę;
• w wyjątkowych przypadkach leczenie można kontynuować w ramach zmniejszonej dawki podtrzymującej 400 mg na dobę;
• u pacjentów w podeszłym wieku lub szczególnie wrażliwych zaczyna się od dawki początkowej na poziomie 100 mg na dobę.

Nerwoból nerwu trójdzielnego w stwardnieniu rozsianym:

• zwykle dawka dobowa wynosi od 400 do 800 mg na dobę.

Zapobieganie napadom drgawkowym w alkoholowym zespole abstynencyjnym w warunkach szpitalnych:

• zwykle dawka dobowa to 600 mg na dobę w dwóch dawkach (200 mg rano i 400 mg wieczorem);
• w ciężkich przypadkach możliwe jest podawanie 1200 mg na dobę;
• decyzję w tym zakresie podejmuje lekarz i leczenie prowadzone jest w szpitalu.

Nie wolno stosować większej niż zalecana dawki leku Finlepsin. Nie wpływa to na poprawę skuteczności leczenia i może powodować działania niepożądane związane z przedawkowaniem substancji czynnej, w tym zaburzenia czynności układu nerwowego lub zaburzenia czynności układu sercowo-naczyniowego. Poważne objawy przedawkowania to m.in.: zahamowanie czynności ośrodkowego układu nerwowego, pobudzenie, senność, stany dezorientacji, napady drgawek pochodzenia mózgowego, zaburzenia oddychania, spadek ciśnienia tętniczego, przyspieszenie akcji serca, zaburzenia świadomości. W takiej sytuacji należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem.

Finlepsin — stosowanie leku w ciąży i okresie karmienia piersią

Nie zaleca się stosowania leku Finlepsin u kobiet w ciąży lub podejrzewających ciążę. Może on wpływać na rozwój dziecka i powodować wady wrodzone, w tym: wady cewy nerwowej (rozszczepienie kręgosłupa), wady głowy, wady serca, wady wrodzone twarzy, takie jak rozszczepienie górnej wargi i podniebienia, wady wrodzone prącia związane z otwarciem cewki moczowej czy też wady palców. Dodatkowo po porodzie u noworodków mogą występować problemy z rozwojem neurologicznym, a u kobiety krwotok po porodzie. Lekarz może wdrożyć ten preparat w tej grupie pacjentek, jednak korzyści z tym związane muszą znacznie przewyższać ewentualne ryzyko. Kobieta powinna od razu poinformować pacjenta o możliwej ciąży i lek ten można podawać tylko w wyjątkowych przypadkach. 

Substancja czynna przenika do mleka matki. W związku z tym leku Finlepsin nie zaleca się u kobiet w okresie karmienia piersią. Lekarz może go wdrożyć, jednak tylko w określonych przypadkach. Kontynuowanie terapii może powodować działania niepożądane ze strony dziecka. 

Finlepsin — działania niepożądane

U pacjentów stosujących lek Finlepsin mogą występować skutki uboczne. Nie dotyczy to każdej osoby. Rodzaj i nasilenie działań niepożądanych zależą od indywidualnych predyspozycji organizmu i stanu zdrowia pacjenta. W przypadku ciężkich objawów należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem. 

Do tej pory odnotowywano takie działania niepożądane jak m.in.:

• zawroty głowy;
• senność;
• uspokojenie;
• zmęczenie;
• zaburzenia koordynacji ruchów;
• niezborność;
• bezład;
• podwójne widzenie;
• reakcje alergiczne;
• wymioty;
• złe samopoczucie;
• leukopenia;
• zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych;
• pokrzywka;
• bóle głowy;
• zaburzenia akomodacji;
• brak apetytu;
• suchość błon śluzowych ust;
• zwiększenie aktywności fosfotazy zasadowej;
• eozynofilia;
• trombocytopenia;
• hiponatremia;
• obrzęki;
• zmniejszona osmolarność osocza;
• zwiększenie masy ciała;
• ruchy mimowolne;
• biegunka lub zaparcie;
• oczopląs;
• złuszczające zapalenie skóry;
• erytrodermia;
• limfadenopatia;
• nadwrażliwość typu późnego z gorączką, wysypką skórną, zapaleniem naczyń, bolesnością stawów, obrzękiem węzłów chłonnych;
• depresja;
• zachowania agresywne;
• problemy ze strony nerek;
• problemy płucne;
• problemy ze strony mięśnia sercowego;
• problemy ze strony trzustki;
• parestezje;
• zaburzenia mowy;
• zaburzenia myślenia;
• zapalenie nerwów obwodowych;
• nadciśnienie lub niedociśnienie;
• toczeń rumieniowaty układowy;
• osłabienie mięśniowe;
• żółtaczka;
• niedokrwistość aplastyczna;
• obrzęk naczynioruchowy;
• zaburzenia metabolizmu kostnego;
• zaburzenia czynności tarczycy;
• i inne.

Wszystkie skutki uboczne wraz z częstotliwością ich występowania wymieniono w ulotce dołączonej do opakowania. Wszelkie objawy niepożądane należy zgłaszać lekarzowi prowadzącemu.

Jakie są przeciwskazania do stosowania Finlepsin?

Przed zastosowaniem leku Finlepsin należy skonsultować się z lekarzem oraz dokładnie zapoznać z ulotką dołączoną do opakowania. Przeciwwskazania do przyjmowania tego preparatu to:

• uczulenie na karbamazepinę, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne lub jakikolwiek inny składnik leku;
• ciężkie zaburzenia przewodnictwa w sercu (blok przedsionkowo-komorowy);
• zaburzenia czynności szpiku kostnego lub supresja szpiku kostnego w wywiadzie;
• ostra porfiria przerywana (genetycznie uwarunkowany defekt metabolizmu porfiryn);
• jednoczesne stosowanie takich leków jak: worykonazol (lek przeciwgrzybiczy) oraz inhibitory monoaminooksydazy - MAO (musi od nich minąć minimum 14 dni przerwy).

Jeżeli występuje jakiekolwiek przeciwwskazanie z tej listy, to należy niezwłocznie poinformować o tym lekarza prowadzącego. Wszystko po to, aby utrzymać wysoki standard bezpieczeństwa prowadzonej terapii.

Kiedy zachować szczególną ostrożność stosując Finlepsin?

W określonych sytuacjach należy zachować szczególne środki ostrożności w trakcie przyjmowania leku Finlepsin. Każdy pacjent powinien podlegać indywidualnej diagnostyce. Szczególnej uwagi wymagają osoby, u których występują lub kiedykolwiek wystąpiły:

• nietypowa nadwrażliwość (wysypka lub inne objawy alergii) na okskarbazepinę lub inne leki;
• choroby serca;
• choroby nerek;
• choroby wątroby;
• choroby krwi (np. wywołane przez inne leki);
• podwyższone ciśnienie śródgałkowe (jaskra);
• zaburzenia psychiczne zwane psychozami;
• ciążą lub podejrzenie ciąży;
• reakcje nadwrażliwości (np. obrzęk węzłów chłonnych, wysypka, wykwity) po przyjęciu leku Finlepsin - nalezy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem;
• zwiększenie liczby napadów padaczkowych po przyjęciu leku Finlepsin - należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem;
• ciężkie reakcje skórne (np. zaczerwienienie skóry, wysypka, powstawanie pęcherzy, złuszczanie się naskórka, gorączka) po przyjęciu leku Finlepsin - należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem;
• myśli o samookaleczeniu lub myśli samobójcze po przyjęciu leku Finlepsin;
• jednoczesne stosowanie takich leków jak: hormonalne leki antykoncepcyjne.

Wszelkie wątpliwości w zakresie terapii należy omówić z lekarzem prowadzącym, a następnie postępować zgodnie z jego zaleceniami. Wszystko po to, aby zadbać o bezpieczeństwo i skuteczność prowadzonego leczenia. 

Z czym nie łączyć Finlepsin?

Pacjent ma obowiązek poinformowania lekarza o wszystkich lekach stosowanych obecnie lub w niedalekiej przeszłości. Jest to związane z tym, że preparat Finlepsin może wchodzić z nimi w interakcje i wzajemnie zmieniać swoje działanie lub powodować skutki uboczne. Przeciwwskazane jest przyjmowanie takich leków jak worykonazol (lek przeciwgrzybiczy) oraz inhibitory monoaminooksydazy - MAO (musi od nich minąć minimum 14 dni przerwy).

Ponadto szczególnej uwagi wymagają takie środki farmakologiczne jak:

• leki przeciwdepresyjne (np.: fluoksetyna, dezypramina, nefazodon, fluwoksamina, wiloksazyna, trazodon, paroksetyna, cytalopram, bupropion, trazodon, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, w tym: nortryptylina, amitryptylina, imipramina, klomipramina);
• leki przeciwgrzybicze (np.: flukonazol, ketokonazol, itrakonazol);
• leki przeciwpadaczkowe (np.: brywaracetam, wigabatryna, styrypentol, metsuksamid, felbamat, fensuksymid, fenobarbital, okskarbazepina, prymidon, fosfernytoina, fenytoina, progabid, walpromid, kwas walproinowy, klonazepam, klonazepam, klobazam, eslikarbazepina, lamotrygina, tiagabina, topiramay, zonisamid);
• leki przeciwbólowe i przeciwzapalne (np. ibuprofen, dekstropropoksyfen, paracetamol, metadon, fenazon, tramadol);
• leki przeciwpsychotyczne (np.: olanzapina, loksapina, kwetiapina, klozapina, bromperydol, haloperydol, zyprazydon, rysperydon);
• leki przeciwnowotworowe (np. doksorubicyna, cisplatyna, imatynib);
• leki przeciwhistaminowe (np. terfenadyna, loratadyna);
• leki stosowane w leczeniu HIV, w tym: rytonawir, indynawir, sakwinawir;
• leki stosowane w chorobie wrzodowej (np. omeprazol, cymetydyna);
• leki sercowo-naczyniowe (np. werapamil, diltiazem);
• leki przeciwzakrzepowe, w tym doustne leki przeciwzakrzepowe (np.: warfaryna, acenokumarol, dikumarol, fenprokumon);
• leki rozszerzające oskrzela (np. aminofilina, teofilina);
• hormonalne leki antykoncepcyjne zawierające estrogeny i (lub) progestageny;
• leki sercowo-naczyniowe, w tym blokery kanału wapniowego (np. felodypina, digoksyna);
• kortykosteroidy (np. deksametazon, prednizolon);
• leki anksjolityczne (np. midazolam, alprazolam);
• preparaty zawierające ziele dziurawca zwyczajnego;
• leki immunosupresyjne (np. ewerolimus, cyklosporyna);
• niektóre leki moczopędne (np. furosemid, hydrochlorotiazyd);
• damazol i inne leki o działaniu androgennym;
• izoniazyd i ryfampicyna (leki przeciwgruźlicze);
• acetazolamid (inhibitor anhydrazy węglanowej);
• tyklopidyna (inhibitor agregacji płytek krwi);
• nikotynamid;
• doksycyklina (antybiotyk);
• prazykwantel (lek przeciwpasożytniczy);
• lewotyroksyna (stosowana w chorobach tarczycy);
• lewetyracetam;
• izoniazyd;
• metoklopramid;
• sole litu;
• pankuronium (lek zwiotczający mięśnie).

Wszystkie te substancje wymieniono w ulotce dołączonej do opakowania. Wybrane z nich mogą zmieniać stężenie karbamazepiny, a inne osłabiać jej działanie i powodować negatywne skutki uboczne. O możliwości jednoczesnego stosowania wybranych leków z tej listy ze środkiem Finlepsin decyduje lekarz prowadzący. Należy postępować zgodnie z jego wskazaniami, aby zmniejszyć ryzyko negatywnych interakcji.

Finlepsin — skład leku

Podstawowy składnik leku Finlepsin to substancja czynna karbamazepina. Pozostałe składniki pomocnicze to: żelatyna, celuloza mikrokrystaliczna, stearynian magnezu, kroskarmeloza sodowa. 

Pytania pacjentów o lek (FAQ)