Diuramid

Właściwość	Wartość
Dostępność	na receptę
Wskazania	jaskra, padaczka, obrzęki w niewydolności krążenia, choroba wysokościowa
Postać	tabletki
Dawka	250 mg
Substancja czynna	acetazolamid

Diuramid — co to za lek, jak działa, w jakim celu się go stosuje?

Zgodnie z klasyfikacją medyczną Diuramid to lek z grupy inhibitorów dehydratazy (anhydrazy) węglanowej wykazujący działanie moczopędne. Jego substancją czynną jest acetazolamid. Preparat ma postać tabletek w dawce 250 mg. Ze względu na skład, działanie i przeznaczenie lek Diuramid dostępny jest na receptę po wcześniejszej konsultacji medycznej.

Acetazolamid po dostaniu się do organizmu wpływa na hamowanie enzymu anhydrazy węglanowej, co prowadzi do regulacji równowagi kwasowo-zasadowej oraz na wspomaganie wydalania wodorowęglanów, jonów sodu i wody w organizmie, w tym w nerkach i ośrodkowym układzie nerwowym. Wykazuje to korzystne działanie w wielu jednostkach chorobowych. W zależności od wskazania lek Diuramid przeznaczony jest dla osób dorosłych, młodzieży i dzieci.

Podstawowe wskazania do stosowania leku Diuramid to:

• leczenie jaskry;
• leczenie padaczki (jednocześnie z innymi lekami);
• zapobieganie i leczenie ostrej choroby wysokościowej;
• leczenie obrzęków spowodowanych niewydolnością krążenia lub wywołanych przez leki.

Ile kosztuje Diuramid?

Obecnie lek Diuramid dostępny jest w jednym wariancie opakowania, w którym każda tabletka zawiera 250 mg acetazolamidu. Przy pełnej odpłatności uśredniona cena preparatu w aptece to:

• Diuramid (250 mg, 30 tabletek) - 23,80 PLN.

Czy lek Diuramid jest refundowany?

Zgodnie z obowiązującymi przepisami lek Diuramid nie podlega refundacji na żadnym poziomie niezależnie od wskazania medycznego i wieku pacjenta. Oznacza to, że pacjent musi pokryć całkowity koszt zakupu preparatu w aptece.

Diuramid — czy istnieją zamienniki?

Na ten moment brak zamienników dla leku Diuramid. Jeżeli pacjent nie może przyjmować tego preparatu, to lekarz powinien zalecić alternatywną terapię.

Diuramid — jak dawkować?

Stosowanie i dawkowanie leku Diuramid ustalane jest indywidualnie. W razie wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. Tabletki przeznaczone są do przyjmowania doustnego. Można stosować je niezależnie od posiłków. Poniżej wskazano na standardowe dawkowanie w zależności od wieku pacjenta i wskazania medycznego.

Leczenie padaczki u osób dorosłych i dzieci:

• zwykle dawka to od 8 do 30 mg/kg masy ciała na dobę w 1-4 dawkach podzielonych;
• optymalna dawka wynosi od 375 mg do 1000 mg na dobę;
• u pacjentów stosujących inne leki przeciwdrgawkowe leczenie rozpoczyna się od dawki 250 mg raz na dobę i lekarz może ją stopniowo zwiększać;
• u dzieci maksymalna dawka dobowa to 750 mg na dobę.

Leczenie jaskry z otwartym kątem przesączania:

• zwykle dawka to 250 mg od 1 do 4 razy na dobę;
• podawanie dawek większych niż 1000 mg nie wpływa na poprawę skuteczności leczenia. 

Leczenie jaskry wtórnej:

• zwykle dawka wynosi 250 mg co 4 godziny;
• u niektórych pacjentów skuteczna jest dawka 250 mg 2 razy na dobę.

Leczenie obrzęków w niewydolności krążenia i wywołanych przez leki:

• dawka początkowa to 250-375 mg raz na dobę i podaje się ją rano;
• optymalne działanie występuje, gdy tabletki stosuje się co drugi dzień przez kolejne dwa dni z jednodniową przerwą;
• podczas przyjmowania leki Diuramid należy kontynuować leczenie dotychczasowymi lekami, w tym glikozydami naparstnicy.

Leczenie ostrej choroby wysokościowej:

• zalecana dawka to od 500 mg do 1000 mg na dobę w dawkach podzielonych;
• przy szybkim zdobywaniu wysokości (ponad 500 m dziennie) stosuje się 10000 mg na dobę w dawkach podzielonych;
• lek w tym wskazaniu stosuje się na 24 do 48 godzin przed planowanym wejściem na znaczną wysokości, a przy wystąpieniu objawów choroby wysokościowej kontynuuje się przez następne 48 godzin lub dłużej.

Nie wolno stosować większej niż zalecana dawki leku Diuramid. Nie wpływa to na poprawę skuteczności leczenia i może powodować działania niepożądane związane z przedawkowaniem substancji czynnej. W takiej sytuacji należy natychmiast skontaktować się z lekarzem.

Diuramid — stosowanie leku w ciąży i okresie karmienia piersią

Nie zaleca się stosowania leku Diuramid u kobiet w ciąży lub podejrzewających ciążę. Jest to związane z tym, że preparat ten może powodować zagrożenie. Lekarz decyduje o możliwości wdrożenia tych tabletek u kobiet w ciąży, gdy korzyści z tym związane znacznie przewyższają ewentualne ryzyko. Acetazolamid w niewielkim stopniu przenika do mleka matki, dlatego należy ostrożnie podawać ten lek u kobiet w okresie karmienia piersią. Może to powodować działania niepożądane ze strony karmionego dziecka. Lekarz podejmuje decyzję o tym, czy niezbędne jest przerwanie karmienia piersią ze względów bezpieczeństwa.

Diuramid — działania niepożądane

U pacjentów stosujących lek Diuramid mogą występować skutki uboczne. Nie dotyczy to każdego osoby. Rodzaj i nasilenie działań niepożądanych zależą od indywidualnych predyspozycji organizmu i stanu zdrowia pacjenta. W przypadku ciężkich działań niepożądanych, zmian skórnych czy duszności należy natychmiast skontaktować się z lekarzem. Do tych objawów należą:

• duszność lub trudności w oddychaniu (możliwe objawy płynu w płucach, obrzęku płuc);
• ciężka reakcja skórna: czerwona, łuszcząca się wysypka z guzkami pod skórą i pęcherzami (osutka krostkowa).

Ponadto odnotowywano takie działania niepożądane jak m.in.:

• nadwrażliwość na światło;
• parestezje (zaburzenia czucia w kończynach);
• zaburzenia słuchu lub szumy uszne;
• zmniejszenie popędu seksualnego;
• utrata apetytu, zaburzenia smaku;
• biegunka, wymioty, nudności;
• senność i dezorientacja;
• zawroty głowy, bóle głowy;
• depresja;
• uderzenia gorąca;
• częste oddawanie mocze, krwiste zabarwienie moczu, cukier w moczu;
• przemijająca krótkowzroczność;
• pokrzywka;
• reakcja nadwrażliwości (np.: obrzęk twarzy, warg, języka, gardła, trudności w przełykaniu, trudności w połykaniu);
• drażliwość;
• zmęczenie;
• pragnienie;
• kamica nerkowa;
• niewydolność wątroby (ciemne zabarwienie moczu, żółtaczka, odbarwienie stolca);
• kolka wątrobowa i nerkowa;
• wysypka;
• gorączka;
• uszkodzenie nerek;
• krystaluria (wydalanie kryształków w moczu);
• piorunująca martwica wątroby;
• zahamowanie czynności szpiku kostnego;
• pęcherzowe reakcje skórne (np. zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy, toksyczne martwicze oddzielanie naskórka);
• znaczne zmniejszenie liczby granulocytów we krwi obwodowej;
• zmniejszenie liczby krwinek białych lub niedokrwistość (anemia);
• niewydolność nerek;
• obecność krwi w kale;
• porażenie wiotkie mięśni, drgawki;
• zmniejszenie liczby płytek krwi;
• pancytopenia;
• zaburzenie równowagi elektrolitowej (np. zbyt niski poziom potasu lub sodu we krwi);
• zbyt wysoki lub zbyt niski poziom glukozy we krwi;
• zakwaszenie krwi (kwasica metaboliczna);
• pogorszenie widzenia lub ból w oku z powodu nagromadzenia się płynu w błonie naczyniowej oka.

Wszystkie skutki uboczne wraz z częstotliwością ich występowania wymieniono w ulotce dołączonej do opakowania. Wszelkie objawy niepożądane należy zgłaszać lekarzowi prowadzącemu.

Jakie są przeciwskazania do stosowania Diuramid?

Przed zastosowaniem leku Diuramid należy skonsultować się z lekarzem oraz dokładnie zapoznać się z ulotką dołączoną do opakowania. Przeciwwskazania do przyjmowania tego preparatu to:

• uczulenie na acetazolamid, inne sulfonamidy lub jakikolwiek inny składnik leku;
• długotrwałe lecenie przewlekłej niewyrównanej jaskry z zamkniętym kątem przesączania;
• zaburzenia czynności wątroby;
• zaburzenia czynności nerek;
• niewydolność nadnerczy;
• marskość wątroby;
• kwasica hipochloremiczna (związana ze zmniejszonym stężeniem chloru w surowicy krwi);
• zmniejszone stężenie sodu lub potasu w surowicy.

Jeżeli występuje jakiekolwiek z tych przeciwwskazań, to należy niezwłocznie poinformować o tym lekarza. Wszystko po to, aby zadbać o bezpieczeństwo leczenia.

Kiedy zachować szczególną ostrożność stosując Diuramid?

W określonych przypadkach należy zachować szczególne środki ostrożności w trakcie przyjmowania tabletek Diuramid. Każdy pacjent powinien podlegać indywidualnej diagnostyce. Szczególnej uwagi wymagają osoby, u których występują:

• problemy z płucami, w tym rozedma płuc, przewlekłe zapalenie oskrzeli i inne stany powodujące trudności w oddychaniu;
• problemy z nerkami, w tym kamica nerkowa;
• cukrzyca lub nietolerancja glukozy;
• zaburzenia dotyczące płuc lub oddychania po przyjęciu acetazolamidu;
• duszności lub trudności w oddychaniu po przyjęciu acetazolamidu;
• pogorszenie widzenia lub ból oka po przyjęciu acetazolamidu;
• myśli o samookaleczeniu lub samobójstwie po przyjęciu acetazolamidu;
• pęcherzowe reakcje skórne, w tym toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka lub zespół Stevensa-Johnsona po przyjęciu acetazolamidu.

Wszelkie wątpliwości w zakresie przyjmowania leki Diuramid należy omówić z lekarzem prowadzącym, a następnie postępować zgodnie z jego zaleceniami, aby zadbać o bezpieczeństwo i skuteczność terapii. Dodatkowo lek Diuramid może wpływać na wyniki wybranych badań laboratoryjnych.

Z czym nie łączyć Diuramid?

Pacjent ma obowiązek poinformowania lekarza o wszystkich lekach stosowanych obecnie lub w niedalekiej przeszłości. Jest to związane z tym, że preparat Diuramid może wchodzić z nimi w interakcje, zmieniać swoje działanie lub powodować skutki uboczne. Szczególnej uwagi wymagają takie środki farmakologiczne jak:

• doustne leki przeciwzakrzepowe (np. warfaryna);
• leki obniżające ciśnienie tętnicze;
• glikozydy nasercowe (np. digoksyna);
• leki przeciwdrgawkowe (np. fenytoina, prymidon, karbamazepina);
• leki obniżające stężenie glukozy we krwi, w tym doustne leki przeciwcukrzycowe i insulina;
• inne leki z grupy inhibitorów anhydrazy węglanowej (np.brynzolamid, dorzolamid);
• kwas acetylosalicylowy;
• kwas foliowy;
• amfetamina;
• lit (stosowany w leczeniu depresji);
• chinidyna (stosowana w leczeniu chorób serca i niektórych typów malarii);
• metenamina (stosowana w zapobieganiu i leczeniu przewlekłych lub nawracających zakażeń dolnych dróg moczowych);
• cyklosporyna (stosowana w celu ochrony przed odrzuceniem przeszczepu);
• wodorowęglan sodu (stosowany do zobojętniania nadmiaru kwasu solnego w żołądku).

Wszystkie te substancje wymieniono w ulotce dołączonej do opakowania. O możliwości jednoczesnego stosowania wybranych preparatów z tej listy z tabletkami Diuramid decyduje lekarz prowadzący. Należy postępować zgodnie z jego zaleceniami, aby zredukować ryzyko niekorzystnych interakcji.

Diuramid — skład leku

Podstawowy składnik tabletek Diuramid to substancja czynna acetazolamid. Pozostałe składniki pomocnicze to: powidon, celuloza mikrokrystaliczna, krzemionka koloidalna, kroskarmeloza sodowa, stearynian magnezu.

Pytania pacjentów o lek (FAQ)